Έχω την πολυτέλεια να ζω δίπλα στο βουνό. Κυριολεκτικά, σε 3 λεπτά με τα πόδια να είμαι μέσα στο βουνό. Είναι μία ανάγκη που κατάλαβα ότι την είχα πολύ έντονη όταν έβαψα πράσινο τον ένα τοίχο του δωματίου μου, τον άλλο κίτρινο και έφερα μέσα σε αυτό ό,τι πέτρα υπήρχε στην παραλία Εκεί κατάλαβα ότι δεν γίνεται να φέρω τη φύση στο δωμάτιό μου, αλλά να πάω εγώ στη φύση. Εκείνη ήταν η στιγμή της συνειδητοποίησης για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου.

Η οποία είχε φυσικά πολλές δυσκολίες μέσα της για την υλοποίησή της. Δυσκολίες που συνοδεύουν κάθε αλλαγή, γιατί μας βγάζει από τη ζώνη άνεσής μας, μας ξεβολεύει, μας απομακρύνει από το γνώριμο και το οικείο. Όμως, «κάθε δυσκολία είναι μεταμφιεσμένη ευκαιρία» (Η Συμμορία των 12)! 🎞️

Όταν έρχεται η κόρη μου με ένα δύσκολο πρόβλημα μαθηματικών που δεν ‘μπορεί’ να λύσει ή ο γιος μου πελαγωμένος που έχει πάρα πολλά μαθήματα και δεν ‘προλαβαίνει’ να τα κάνει, τους λέω αυτή τη φράση: «Όταν δυσκολεύεσαι, ξεκίνα!» Το μυαλό σου 🧠 θα ψάξει να βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να αποφύγει τη δυσκολία και να διαλέξει τον πιο εύκολο ίσως δρόμο, της μη δράσης. Εκεί, λοιπόν, είναι σημαντικό να μην προλάβει το μυαλό μας να ξεκινήσει όλη αυτή τη διεργασία ή να μην του δώσουμε σημασία και να συνεχίσουμε.

Μου συμβαίνει αρκετές φορές Κυριακή πρωί, να ξυπνάω νωρίς, ο καιρός να είναι υπέροχος και να λέω αμέσως «θα πάω για περπάτημα στο βουνό!» Και καθώς ετοιμάζομαι, το μυαλό μου αρχίζει ήδη να ψάχνει δικαιολογίες: έχεις να κάνεις τόσες δουλειές, αν τις ξεκινήσεις τώρα θα κερδίσεις χρόνο από τη μέρα σου, μείνε λίγο να ξεκουραστείς σήμερα που είναι η μόνη μέρα που δεν χρειάζεται να ξυπνήσεις νωρίς, θα πεινάσεις σε λίγο και θα σου βγει ένταση… Και άλλες τέτοιες.

Εν τω μεταξύ, όσο το μυαλό μου παίζει αυτό το παιχνίδι του, εγώ ετοιμάζομαι. 👟 Συνεχίζει ακόμη και στα πρώτα βήματα, αλλά μόλις πια έχω ήδη βγει στο φως, τον ήλιο, τον αέρα και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά, παίρνω μια βαθιά ανάσα, καλημερίζω την πλάση και ευχαριστώ τον συνειδητό μου εαυτό που αγνόησε το μυαλό μου, γιατί ήξερε τι χρειαζόμουν περισσότερο!

Μάλλον είναι αυτό που μας οδηγεί πάντα σε αυτές τις συνήθειες που μας δυσκολεύουν: ενώ μας δυσκολεύουν, ξέρουμε πόσο πολύ μας ωφελούν. Και όταν ο εσώτερος εαυτός μας το ξέρει αυτό καλά γιατί το έχει βιώσει, του είναι εύκολο να αγνοεί όλες αυτές τις φωνές μέσα στο κεφάλι μας που μας ωθούν προς τον άλλο δρόμο. Είναι αυτό που με φέρνει στο στρώμα μου κάθε φορά, παρά τις δικαιολογίες του μυαλού μου. 🧘

Το σκεφτόμουν αυτό και προχθές που έκανα online μάθημα με μία δασκάλα που δεν είχα ξανακάνει, γιατί έλειπε το δάσκαλος που κάνω συνήθως, στο οποίο ζορίστηκα πάρα πολύ! Και μόλις τελείωσε, έκλεισa το επόμενο online μάθημα! Και αναρωτιόμουν; Aφού ζορίζομαι τόσο, γιατί το κάνω; Τι είναι αυτό που με φέρνει στο στρώμα μου ξανά και ξανά; Τι είναι αυτό που ωθεί τον οκτάχρονο γιο μου να κάνει 4 ώρες προπόνηση την ημέρα, κάθε μέρα, και Σάββατο, και παρά τις πληγές στα χέρια του και στην πλάτη του να είναι όλη μέρα σε κατακόρυφο ή κρεμασμένος στους κρίκους; 🤸‍♂️

Θα σου πω τι νομίζω ότι είναι. Έχεις δει το πρόσωπό σου μετά από μία ωραία πρακτική γιόγκα; Ή μετά από μία ώρα περπάτημα στο βουνό ή ύστερα από έναν εκστατικό έρωτα με τον σύντροφό σου; Έχεις δει αυτή τη λάμψη στο βλέμμα σου; Που όλα τα κύτταρά σου νιώθουν να γεννιούνται ξανά και οι ορμόνες σου να ξυπνάνε χαρούμενες στον ρυθμό της ζωής;

Αυτό νομίζω ότι είναι: αυτή η αίσθηση ότι όλη σου η ύπαρξη χορεύει τον χορό της ζωής από αυτή τη σύνδεση με το μέσα σου, με τη φύση γύρω σου, με τον αληθινό σου εαυτό… Αυτή η πληρότητα που δίνει σημασία σε ό,τι θα φαινόταν μάταιο ή πολύ μικρό… Εκεί που ξέρεις ότι σε οδηγεί η προσπάθεια και η επιμονή και η υπομονή και η δουλειά, η δουλειά, η δουλειά… Η πρόκληση της κατάκτησης που φέρνει κάθε στιγμή της δουλειάς…

Η δουλειά με τον εαυτό σου. Η εσωτερική σου φωνή που ξέρεις καλά ότι σε κατευθύνει σωστά όταν αρχίσεις να την ακούς… «Μα πώς γίνεται μαμά» με ρωτάει ο γιος μου «ο κόσμος να μην φροντίζει τον εαυτό του, να μην γυμνάζεται και να τρώει συνέχεια γλυκά;» «Γιατί αυτός είναι ο εύκολος δρόμος», του απαντάω. «Μα και ο Ηρακλής τον δρόμο της Αρετής διάλεξε, κι ας ήταν ο πιο δύσκολος», μου απαντάει… 🛣️

Όταν, λοιπόν, κάτι σε δυσκολεύει, απλώς ξεκίνα το! Η αναβολή δεν θα το κάνει πιο εύκολο και η κουβέντα με το μυαλό σου μόνο θα σε καθυστερήσει από την ικανοποίηση της προσπάθειας…

Α λ κ μ ή ν η  ❤

️Photo by sydney Rae on Unsplash