Ο δρόμος
Ο δρόμος
Δεν ξέρω ποιος ακριβώς – οι γονείς μου, ο Θεός, το σύμπαν, η ζωή – πάντως κάποιος με έφτιαξε έτσι, να ακούω την εσωτερική μου φωνή, να μην μπορώ να ησυχάσω με το είναι μου, αν δεν είμαι καλά μέσα μου, αν κάτι μου προκαλεί εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι, που γίνεται ένταση στο πρόσωπο, έκζεμα στα χέρια και τσιρίδα στη φωνή…
Πάντα ένιωθα ότι είμαι έτσι, αλλά μου πήρε χρόνια να το αποδεχτώ… Μάλιστα, για χρόνια το αγνοούσα, κι έτσι ο τρόπος που το σώμα μου μού μιλούσε, το έκζεμά μου (‘ατοπικό ιδιοπαθές’ κατά τη σύγχρονη δερματολογία, με το οποίο έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς να ψάχνω την αιτία, όπως μου έλεγαν οι γιατροί) ήταν πάντα εκεί, σε ύφεση ή σε έξαρση. Όταν το 2009 συνάντησα τη γιόγκα, ένιωσα στη φύση μου, ότι εκεί ανήκω, ότι αυτός ήταν ο δρόμος που έψαχνα. Όσο πιο πολύ, όμως, εμβάθυνα στη γιόγκα, τόσο πιο δυνατή άρχισε να γίνεται η εσωτερική μου φωνή και τόσο πιο αδύναμη η δική μου αντίσταση… Είχε έρθει, πια, η στιγμή να ακολουθήσω το δρόμο μου… Ευτυχώς, βρήκα τη δύναμη να αφήσω τη μέχρι τότε ζωή μου πίσω, τη νομική, τη δικηγορία, το δικαστικό και ό,τι προκαλούσε εκείνο το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι, κάθε φορά που έμπαινα στα δικαστήρια. Άκουσα σχεδόν από όλους πόσο χαμένα πήγαν τα χρόνια που αφιέρωσα σε αυτό που επέλεξα, τη νομική…. Τη νομική ως επιστήμη την αγάπησα και την αγαπώ, με γοητεύει και μου ταιριάζει η ακρίβεια της σκέψης της και η πολυπλοκότητα, την οποία καλείται να απλοποιήσει. Δεν μετανιώνω που την γνώρισα τόσο καλά, την έχω βάλει στην καρδιά και τη ζωή μου και την έχω προσαρμόσει στον τρόπο που μου ταιριάζει. Ο τρόπος σκέψης της, η μεθοδολογία και η ακρίβεια του λόγου της είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Το σύστημα, όμως, που την υπηρετεί δε μου ταίριαξε και δεν το αγάπησα ποτέ, ούτε την πλειοψηφία των ανθρώπων που το απαρτίζουν…
Ευτυχώς, ο δικός μου δρόμος με έφερε σε ένα μαγικό τόπο, ένα χωριό της Μεσσηνίας, τις Ράχες Κυπαρισσίας. Εκεί βρήκα τον εαυτό μου, έγινα μητέρα και έκανα πράξη το όραμά μου να δημιουργήσω μία μικρή γιογκική κοινότητα. Τον Οκτώβριο του 2014, η ‘Γείωσις-Κοινότητα Γιόγκα Κυπαρισσίας’ άνοιξε τις πόρτες της και έγινε το σπίτι της ομάδας, που ήδη είχε δημιουργηθεί από τον Φεβρουάριο του 2012. Το ταξίδι αυτό ήταν μαγικό, μοιραστήκαμε ψυχές, όνειρα, απώλειες, χαμόγελα, αγκαλιές… Πολλά χαμόγελα και πολλές αγκαλιές… Πολλά πολλά χαμόγελα και πολλές πολλές αγκαλιές!
Τον Οκτώβριο του 2019, ο δρόμος της καρδιάς μου με έφερε ξανά στη γενέτειρά μου, τη Θεσσαλονίκη. Νόμιζα ότι ο κύκλος της Κυπαρισσίας έκλεισε με την επιστροφή μου. Όμως, στην πρώτη μου επίσκεψη μετά την επιστροφή μου, η πρακτική και η ενέργεια που μοιραστήκαμε, μού επιβεβαίωσαν κάτι που ήδη ήξερα καλά μέσα μου: ότι οι αλήθειες και το μοίρασμα δεν γνωρίζουν απόσταση ούτε φυσική παρουσία... Είναι απλά μέσα μας και μας δείχνουν τον τρόπο να τα διατηρούμε. Έτσι, αποφάσισα το επόμενο βήμα: το συνεχές μοίρασμα με όποιον νιώθει αυτήν την ενέργεια, αυτήν την ομάδα, τα γέλια και την αγάπη μας μέρος της ζωής του και θέλει να τα κρατήσει στην καθημερινότητά του. Ευτυχώς, η τεχνολογία μας δίνει πολλές δυνατότητες και η διάθεσή μας ακόμη περισσότερες!
Κάπως έτσι γεννήθηκε η καινούργια εκδοχή της ‘Γείωσις’. Μέσα από βαθιά πεποίθηση ότι οι όμορφες ψυχές είναι κοντά, όσα χιλιόμετρα κι αν τις χωρίζουν…. Η ‘Γείωσις’ μπορεί πια να είναι σε κάθε σπίτι και σε κάθε ψυχή κάθε μέρα! Και πού και πού, όλες αυτές οι ψυχές θα συναντιούνται από κοντά, για να αποδεικνύουν ότι τα όνειρα δεν είναι για τα παραμύθια, αλλά για όλους εμάς που έχουμε επιλέξει ως δρόμο μας την ευτυχία, το μοίρασμα, την ευδαιμονία, την αρμονία, τη γαλήνη, τη σ υ μ φ ι λ ί ω σ η…
Ο δρόμος
Δεν ξέρω ποιος ακριβώς – οι γονείς μου, ο Θεός, το σύμπαν, η ζωή – πάντως κάποιος με έφτιαξε έτσι, να ακούω την εσωτερική μου φωνή, να μην μπορώ να ησυχάσω με το είναι μου, αν δεν είμαι καλά μέσα μου, αν κάτι μου προκαλεί εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι, που γίνεται ένταση στο πρόσωπο, έκζεμα στα χέρια και τσιρίδα στη φωνή…
Πάντα ένιωθα ότι είμαι έτσι, αλλά μου πήρε χρόνια να το αποδεχτώ… Μάλιστα, για χρόνια το αγνοούσα, κι έτσι ο τρόπος που το σώμα μου μού μιλούσε, το έκζεμά μου (‘ατοπικό ιδιοπαθές’ κατά τη σύγχρονη δερματολογία, με το οποίο έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς να ψάχνω την αιτία, όπως μου έλεγαν οι γιατροί) ήταν πάντα εκεί, σε ύφεση ή σε έξαρση. Όταν το 2009 συνάντησα τη γιόγκα, ένιωσα στη φύση μου, ότι εκεί ανήκω, ότι αυτός ήταν ο δρόμος που έψαχνα. Όσο πιο πολύ, όμως, εμβάθυνα στη γιόγκα, τόσο πιο δυνατή άρχισε να γίνεται η εσωτερική μου φωνή και τόσο πιο αδύναμη η δική μου αντίσταση… Είχε έρθει, πια, η στιγμή να ακολουθήσω το δρόμο μου… Ευτυχώς, βρήκα τη δύναμη να αφήσω τη μέχρι τότε ζωή μου πίσω, τη νομική, τη δικηγορία, το δικαστικό και ό,τι προκαλούσε εκείνο το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι, κάθε φορά που έμπαινα στα δικαστήρια. Άκουσα σχεδόν από όλους πόσο χαμένα πήγαν τα χρόνια που αφιέρωσα σε αυτό που επέλεξα, τη νομική…. Τη νομική ως επιστήμη την αγάπησα και την αγαπώ, με γοητεύει και μου ταιριάζει η ακρίβεια της σκέψης της και η πολυπλοκότητα, την οποία καλείται να απλοποιήσει. Δεν μετανιώνω που την γνώρισα τόσο καλά, την έχω βάλει στην καρδιά και τη ζωή μου και την έχω προσαρμόσει στον τρόπο που μου ταιριάζει. Ο τρόπος σκέψης της, η μεθοδολογία και η ακρίβεια του λόγου της είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Το σύστημα, όμως, που την υπηρετεί δε μου ταίριαξε και δεν το αγάπησα ποτέ, ούτε την πλειοψηφία των ανθρώπων που το απαρτίζουν…
Ευτυχώς, ο δικός μου δρόμος με έφερε σε ένα μαγικό τόπο, ένα χωριό της Μεσσηνίας, τις Ράχες Κυπαρισσίας. Εκεί βρήκα τον εαυτό μου, έγινα μητέρα και έκανα πράξη το όραμά μου να δημιουργήσω μία μικρή γιογκική κοινότητα. Τον Οκτώβριο του 2014, η ‘Γείωσις-Κοινότητα Γιόγκα Κυπαρισσίας’ άνοιξε τις πόρτες της και έγινε το σπίτι της ομάδας, που ήδη είχε δημιουργηθεί από τον Φεβρουάριο του 2012. Το ταξίδι αυτό ήταν μαγικό, μοιραστήκαμε ψυχές, όνειρα, απώλειες, χαμόγελα, αγκαλιές… Πολλά χαμόγελα και πολλές αγκαλιές… Πολλά πολλά χαμόγελα και πολλές πολλές αγκαλιές!
Τον Οκτώβριο του 2019, ο δρόμος της καρδιάς μου με έφερε ξανά στη γενέτειρά μου, τη Θεσσαλονίκη. Νόμιζα ότι ο κύκλος της Κυπαρισσίας έκλεισε με την επιστροφή μου. Όμως, στην πρώτη μου επίσκεψη μετά την επιστροφή μου, η πρακτική και η ενέργεια που μοιραστήκαμε, μού επιβεβαίωσαν κάτι που ήδη ήξερα καλά μέσα μου: ότι οι αλήθειες και το μοίρασμα δεν γνωρίζουν απόσταση ούτε φυσική παρουσία... Είναι απλά μέσα μας και μας δείχνουν τον τρόπο να τα διατηρούμε. Έτσι, αποφάσισα το επόμενο βήμα: το συνεχές μοίρασμα με όποιον νιώθει αυτήν την ενέργεια, αυτήν την ομάδα, τα γέλια και την αγάπη μας μέρος της ζωής του και θέλει να τα κρατήσει στην καθημερινότητά του. Ευτυχώς, η τεχνολογία μας δίνει πολλές δυνατότητες και η διάθεσή μας ακόμη περισσότερες!
Κάπως έτσι γεννήθηκε η καινούργια εκδοχή της ‘Γείωσις’. Μέσα από βαθιά πεποίθηση ότι οι όμορφες ψυχές είναι κοντά, όσα χιλιόμετρα κι αν τις χωρίζουν…. Η ‘Γείωσις’ μπορεί πια να είναι σε κάθε σπίτι και σε κάθε ψυχή κάθε μέρα! Και πού και πού, όλες αυτές οι ψυχές θα συναντιούνται από κοντά, για να αποδεικνύουν ότι τα όνειρα δεν είναι για τα παραμύθια, αλλά για όλους εμάς που έχουμε επιλέξει ως δρόμο μας την ευτυχία, το μοίρασμα, την ευδαιμονία, την αρμονία, τη γαλήνη, τη σ υ μ φ ι λ ί ω σ η…
Σας ευχαριστώ για τη μαγική διαδρομή, μέσα από την οποία εισπράττω τόση αγάπη, που έμαθα επιτέλους να αγαπώ τον εαυτό μου… Και μπορώ, τώρα πια γεμάτη, να την προσφέρω απλόχερα μέσα από τις πρακτικές μου και τις μαλάξεις μου…
Να είμαστε όλοι καλά στο υπέροχο ταξίδι που μοιραζόμαστε!
Αλκμήνη
Σας ευχαριστώ για τη μαγική διαδρομή, μέσα από την οποία εισπράττω τόση αγάπη, που έμαθα επιτέλους να αγαπώ τον εαυτό μου… Και μπορώ, τώρα πια γεμάτη, να την προσφέρω απλόχερα μέσα από τις πρακτικές μου και τις μαλάξεις μου…